SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna im. Józefy Bergelówny w Dobczycach

61521

Książka

W koszyku

oceń

Bruliony Profesora T. / Józef Hen. - Wydanie I. - Katowice : Wydawnictwo Sonia Draga, 2016. - 356, [1] strona ; 21 cm.

Autor

Hen Józef (1923- ) Autor

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Gorki, Maksim (1868-1936) Pisarze rosyjscy Rewolucja październikowa (1917) Slawistyka Uczone i uczeni Warszawa (woj. mazowieckie)

Gatunek

Kryminał Powieść

Jest rok 2005. Profesor Jefferson S. Thompson z Indianapolis, pięćdziesięcioletni slawista, w latach 80. studiował w Moskwie, ożenił się z Uzbeczką i odwiedził także Polskę. Po latach ponownie przybywa do Warszawy, by wykładać na pewnej prywatnej uczelni. Tam poznaje Matyldę, uwodzicielską redaktorkę wydawnictwa i czytelniczkę jego amerykańskiej książki. Profesor jest nią zauroczony. Wszystko wskazuje na to, że Matylda, mężatka na granicy rozwodu, globtrotterka z zamiłowania i z potrzeby, ma stałego towarzysza podróży, a może nawet - podejrzewa Jeff - kilku. Profesor ma bogate notatki o konflikcie Gorkiego z Leninem oraz o wybitnych pisarzach w ówczesnym Piotrogrodzie. Matylda nakłania go, był złożył to w całość i na podstawie swoich "brulionów" napisał o rewolucji rosyjskiej, w sposób świeży i zaskakujący. Po przybyciu do Warszawy Jeff dowiaduje się, że parlamentarzysta, z którym przed laty się zaprzyjaźnił, został zamordowany. Z kolei prokurator, który umorzył śledztwo, zginął w wypadku samochodowym. Przypadek? Czy Jeff zdemaskuje mordercę i wyda kontrowersyjną książkę? Jak zakończy się jego zauroczenie Matyldą?

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia Dobczyce

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca bibliografii

Nota bibliograficzna na stronach 355-[357].

Uwaga dotycząca innej dostępnej postaci fizycznej

Dostępne także jako e-book.

Recenzje:

Po "Bruliony Profesora T." sięgnąłem według klucza "Autor". I nie zawiodłem się tą zręcznie skonstruowaną powieścią przeplatającą wątki ze współczesnych wydarzeń w Polsce z wydarzeniami historycznymi początku XX wieku.
Należę do roczników, które historię XX wieku znają głównie z własnych odkryć i lektur, ponieważ gdy kończyłem szkołę podstawową na początku lat 90-ych, po prostu nie było jeszcze nowych podręczników a w liceum o profilu mat-fiz to wiadomo - w klasie maturalnej już nikt się do historii nie przykłada. (...) O wojnie polsko-bolszewickiej czy o wcześniejszych krwawych wydarzeniach w Rosji stare podręczniki milczały. Książek Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego formalnie nie było. Wiedziało się jedynie mgliście o tym i owym z opowieści rodziców i dziadków. ZSRR (a później Rosja) to był jakiś obcy i nienawidzony wróg. Mieć piątkę (wtedy nie było szóstek) z rosyjskiego to był dyshonor (chociaż tego słowa raczej nie znaliśmy).
I tu dostrzegam sporą wartość "Brulionów Profesora T.", bo trzeba takich właśnie lektur, żeby sobie uświadomić i przypominać, że świat nie jest czarno-biały. Nie było jednych złych Rosjan tak jak nie było jednych złych Niemców u Kruczkowskiego. A historia ludzi to ścieranie się różnych postaw, różnych pragnień, różnych zapatrywań. To co dla jednych słuszne i piękne, dla innych jest naiwne i godne pożałowania. Wymawiamy czasem te same słowa, ale dla każdego mają one inne znaczenie. I na ogół te piękne i szlachetne przegrywają w zderzeniu z tak zwanym życiem, z tak zwaną rzeczywistością. Gorki "romansuje" z Leninem a Profesor T. romansuje z Matyldą. Czy obaj muszą przegrać? "Nie ma jasności w temacie Marioli"!
Na koniec dodam jeszcze, że "Bruliony Profesora T." to była lektura dość trudna, wymagająca dużej koncentracji wtedy gdy przenosiła czytelnika z roku 2005 do "dworu Gorkiego". Mnogość postaci, wątków, skoki chronologiczne, wtrącenia w rosyjskim, francuskim, angielskim i uzbeckim (nie zawsze tłumaczone), odwoływanie się do postaci bądź zdrobnionym pierwszym imieniem (Alosza) bądź, według rosyjskiego zwyczaju imieniem i "otczestwem" (Aleksy Maksymowicz) - no krótko mówiąc, połapać się w tym wszystkim nie sposób i nie będę udawał, że mi się to w pełni udało. Powroty do roku 2005 dawały ten potrzebny oddech przed daniem kolejnego nura w świat Gorkiego. Wnioskuję, że gdyby Autor pokusił się o napisanie książki czysto historycznej, bez kuszącej Matyldy (Deprawator!), to pewnie nie dałbym rady dotrwać do końca.
Czytajcie.