Intrygująca opowieść o królu Edwardzie VII, znanym bon vivancie, a przy tym zręcznym dyplomacie, oraz o jego ukochanym kurorcie Marienbadzie, z romansem i dreszczykiem w tle. Brytyjski król Edward VII, wnuk surowej królowej Wiktorii, arystokrata i dusza towarzystwa, wielbiciel pięknych kobiet, dobrego alkoholu i gry w golfa, wzór elegancji tamtych czasów... Urok osobisty i ujmujący styl bycia połączone z przenikliwością umysłu ułatwiały mu działalność dyplomatyczną, która wtedy polegała głównie na kontaktach osobistych. A Edward był spokrewniony ze wszystkimi panującymi domami Europy. Każdego lata udawał się do Marienbadu, ówczesnej stolicy dyplomacji. Tam rodziły się alianse, układy, spiski… Monarcha spotykał się z innymi wielkimi swej epoki i wpływał na kształt europejskiej polityki, bo – jak mówił – „dwóch zdrowo myślących mężczyzn, paląc dobre cygara w wygodnych fotelach, może dojść do porozumienia w każdej sprawie”. Era edwardiańska (Edward panował w latach 1901-1910) była sławna z elegancji, z olbrzymich kapeluszy dla kobiet, egzotycznych piór, sznurowanych gorsetów, długich sukni z trenem. Król był wyrocznią mody dla mężczyzn, podnieceni krawcy w Marienbadzie (i nie tylko) kopiowali jego styl. Monarcha podróżował po Europie z dwoma kamerdynerami i kuframi pełnymi garniturów, mundurów, kapeluszy, orderów, wstęg, biżuterii i krawatów. Po pogrzebie Edwarda córeczka Lorda Kinnoull odmówiła wyrecytowania wieczornej modlitwy, rezolutnie twierdząc, że Bóg będzie zbyt zajęty rozpakowywaniem bagaży króla Edwarda... [lubimyczytac.pl]